De afgelopen maanden heb ik gewerkt aan een superspannend coronaproject. Superspannend voor mij, niet voor jullie 😉 Een project met iets van mezelf erin en dat maakt kwetsbaar.

Toen heel Nederland net in quarantaine ging en ik dus ook, heb ik een productiviteitscursus gedaan en was zeer gemotiveerd om mijn talenten in te zetten en iets moois te maken. En dat heb ik gedaan, het koste veeeeeel meer tijd dan ik had verwacht en ik ben er nog niet helemaal, maar het staat in de startblokken.

Hoe het begon

Door corona zaten we allemaal thuis, ook ik. Later bleek dat mijn functie onder de vitale beroepen viel en kon ik weer gewoon werken, maar de eerste paar weken zat ik thuis net als iedereen. Thuis zitten betekend voor mij eerst heel veel achterstallige klusjes doen en ik ging deze blog een boost geven. Daarnaast deed ik dus een productiviteitscursus, want zoals zovelen wil ik meer dan past in de uren van de dag.

De productiviteitscursus stimuleerde mij om iets te doen voor mezelf. Al gauw wist ik dat het iets moest worden met alles wat ik in mijn werk geleerd heb. Ik wil iets maken dat andere mensen kan helpen zodat zij niet zo lang hoeven te proberen en/of het wiel opnieuw moeten uitvinden…

Een idee is geboren

Een idee is geboren en met de tips van de productiviteitscursus lukt het mij er bijna elke avond even aan te werken. De uren vliegen voorbij en de dagen ook. Ik vind iemand die met mij meeleest en een goede vriendin vraagt elke maand hoe het ervoor staat (een staande ovatie voor mensen die je scherp houden en je proberen te helpen het beste uit jezelf te halen!!!). Ik schrijf, puzzel en lees. Ik brainstorm en laat alles bezinken.

Wanneer het plan staat en de inhoud is geschreven, is het tijd om een knoop door te hakken. Tijd om er geld in te steken of het hierbij de laten. Ik trek de stoute schoenen aan en vraag een offerte aan, overleg met de boekhouder en een website staat in de startblokken. Ik ga een risico nemen, misschien wordt het een flop maar ik moet het toch proberen. Gewoon voor mezelf.

Doen!

Het spannendste onderdeel was het doen. Bij mijn plan hoort een opnamedag voor een camera en een boerin voelt zich voor de camera niet perse op haar gemak. Ik in ieder geval niet, een blog schrijven is echt iets anders. Maar ik plan DE camera-dag, trek iets leuks aan, zweet peentjes en probeer te ontspannen tegelijk. De dag vliegt voorbij en alles staat erop. Vraag me maar niet hoe dat gelukt is…

En dan begint het wachten… De beelden moeten gemonteerd en ik richt me even helemaal op zwanger zijn en het behouden van energie, want ik was heel erg moe. Dus ik schrijf een blogje, doe mijn werk en verder gebeurt er niet veel. Maar dan is daar mijn verlof en opeens is er weer wat energie en wat tijd. Tijd om door te pakken!

Tegenslag in het laten monteren van de filmpjes en natuurlijk het bevallen 😉 maakt dat de tijd me door de vingers glipt, maar nu lijkt het eindelijk allemaal bij elkaar te komen en het “einde” of beter gezegd het begin komt eraan! De hoogste tijd om jullie er over te vertellen…

De Onthulling

Nu is de tijd gekomen voor de onthulling wat ik dan gemaakt heb. Iets voor gewone mensen, of studenten in een sociale opleiding. Het is simpel gezegd wat ik heb gemaakt, dus met knikkende knieën komt hier de onthulling:

Ik heb gemaakt:
Een praktische online cursus voor gewone mensen
die in contact zijn met kinderen en/of tieners
met een trauma of onveilige hechting.

coronaproject

Dat is het, het is eruit. Dat heb ik gemaakt. Met alles wat ik had, met liefde en passie voor mensen die hiermee worstelen in het dagelijks leven. En met hart voor iedereen die praktisch wil nadenken over hoe je volhoudt als het water je aan de lippen staat, hoe je jezelf kan helpen om in contact te blijven met jouw kind of tiener waar je zoveel van houdt.

Wil je daar nu meer over weten? Hou de blogs in de gaten 😉